"no body perfect"

วันนี้เป็นวันแรกที่กลับมาจากการไปเที่ยวภาคเหนือมา
อากาศกำลังดีมากๆ แต่ผมไม่ได้ไปเที่ยวเหมือนที่เคยผ่านๆมา
ครั้งนี้เป็นการไปใช้ชีวิตโดยเปลี่ยนบรรยากาศและสิ่งแวดล้อม
คือมีเพื่อนเค้าจะกลับบ้านที่เชียงรายเลยชวนผมไปด้วยกัน
ช่วยกันขับรถ ไปกินไปอยู่กับบ้านเค้า ใช้ชีวิตแบบชนบท
ซึ่งมันก็เป็นบรรยากาศที่ไม่ค่อยแปลกเท่าไหร่หรอกคับ
เพราะผมก็เป็นเด็กต่างจังหวัดเหมือนกัน
มันเป็นชีวิตที่ง่ายๆ เป็นการใช้ชีวิตเพื่อตอบคำถามง่ายๆ
คือ มีชีวิตอยู่ ทำงานเพื่อเลี้ยงชีวิต ดูแลครอบครัวให้มีความสุข
ทั้งๆที่มันก็เป็นปัจจัยพื้นฐานของคนทั่วๆไปที่ควรจะมี
แค่เพียงว่าอยู่ในกรุงเทพ อยู่ในเมืองมันมีสิ่งเร้าอย่างอื่น
ที่เข้ามามีอิทธิพลกับการใช้ชีวิตที่มากมายและฟุ่มเฟือยจบเกินไป
แต่ผมก็ไม่ได้คิดเลยว่าการใช้ชีวิตฟุ่มเฟือยมันผิดหรือไม่ดี
มันเป็นสิทธิความอิสระที่จะเลือกใช้ชีวิตของแต่ละบุคคลมากกว่า
ตราบใดที่คุณยังสามารถหาความสุขได้โดยไม่ลำบากผู้อื่น
กลับมาเข้าเรื่องอีกที ที่ผมต้องการจะมาเล่าให้ฟังคือ
การไปเที่ยวครั้งนี้ไม่มีแบบแผน ไม่ม่แปลน ไม่มี่เงิน
มีเท่าไหร่ใช้เท่านั้น ไปที่ไหนได้บ้างก็ไปที่นั่น ไม่มีข้อกำหนดเลย
ว่าไปเที่ยวภาคเหนือแล้วจะต้องไปเที่ยวไหนบ้าง แต่สำคัญคือต้องเมา
ซึ่งถ้าเป็นคนอื่นอาจจะต้องเบื่อหรือเซ็งที่ไปเที่ยวทั้งทีกลับไม่ได้ไป
ที่ดังๆหรือไปถ่ายรูปกับสถานที่ที่คนคนส่วนใหญ่นิยมกัน
แต่ผมไม่ได้คิดอย่างนั้น ผมว่ามันก็เป็นทริ๊ปที่ไปเที่ยวทริ๊ปนึง
การไปในสถานที่ใหม่ๆที่เราไม่เคยไปแค่นี้มันก็ทำไห้เราได้พบกับ
ความแปลกใหม่อยู่แล้ว ผมเตรียมอุปกรณ์ทั้งกล้องdigital
และกล้องฟิลม์ไปพร้อม เผื่อเจอกันสิ่งใหม่ๆที่น่าจะบันทึกจะได้พร้อม
แต่ไม่ได้ไปเที่ยวไหนมากมันก็ไม่เป็นไร เพราะสิ่งใหม่ๆมันไม่ได้
มีอยู่แค่บนดอยหรือในอุทยานแห่งชาติเท่านั้น รอบๆตัวเรามันมี
ความสวยงาม ความแปลกใหม่ ความน่าสนใจอยู่แล้วเสมอ
แต่ด้วยความใกล้ตัวของมันคนเรามักจะมองไม่เห็นหรือไม่มองมันเอง
กลับไปให้ความสนใจ ให้ความสำคัญกับสิ่งใกล้ตัวของคนอื่นแทน
ตัวอย่างที่ผมได้เจอก็เช่น ของเล่นเด็กเล็กที่เป็นพวกตัวต่อ
ซึ่งไม่ค่อยได้เห็นนานมาแล้ว ทั้งที่ตอนเด็กก็เคยเล่นเคยสนใจเหมือนกัน
แต่ตอนนี้วันเวลามันเปลี่ยนไปความสุขมันเปลี่ยนไป ความต้องการ
มันต่างกันไปกับเมื่อตอนเด็กผมอาจไม่ต้องการไม่สนใจมันแล้ว
ใครจะไปรู้ว่าวันนึงของเล่นเชยๆเด็กมันจะมาทำให้คนที่อายุยี่สิบกว่า
มาสนใจ มานั่งเล่นนั่งจับมันอีกครั้ง แต่ด้วนมุมมองที่ต่างกันไปกับ
เมื่อยี่สิบปี่ที่แล้ว สถานนะของผมที่มองของเล่นชิ้นเดิมตอนนี้คือ
นักเรียนมหาวิทยาลัย ที่เรียนเกี่ยวกับศิลปะ แต่ด้วยสีสันของเล่น
ที่ฉูดฉาด น่าสนใจ มันทำให้ผมกลับไปสนใจสิ่งเดียวกับเด็ก2ขวบ
นี่ผมคิดว่ามันน่าจะเป็นตัวอย่าง ของการมองที่ผมคิดว่ามันก็ดีเหมือนกัน
แค่การมองสิ่งใดสิ่งหนึ่ง สิ่งเดียวกัน แต่ด้วยสภาวะและเวลามันทำให้
คนเรามองสิ่ง ต่างกันออกไป แค่เพียงมองสิ่งๆเดิมแต่ในอีกมุมมอง
มันก็ทำให้เราใด้เจอกับอะไรใหม่ได้เหมือนกัน
แม้มันจะเป็นทริ๊ปที่ไม่ค่อยที่จะ perfect เท่าไหร่ตามความคิด
ของใครบางคน แต่สำหรับผมผมมีความสุขแล้ว
แล้วในทริ๊ปนี้มันก็ทำให้ผมได้ลองถ่ายภาพในมุมมองแปลกๆดู
มันอาจไม่เป็นภาพถ่ายที่สมบูรณ์ ตามหลักของการถ่ายภาพที่ถูกวิธี
หรือสมบูรณ์แบบ ซึ่งผมอาจเคยมองเห็นมันมาแล้ว หรือเปล่าก็ไม่รู้
แต่เมื่อก่อนผมไม่เคยที่จะคิดถ่ายมัน เนื่องจากคิดว่ามันไม่น่าสนใจ
แต่มาจนถึงในวันนี้ผมมีประสบการณ์ถ่ายภาพมานานขึ้นกว่าเมื่อก่อน
ความคิดต่างๆและมุมมองผมอาจจะเปลี่ยนไปบ้างไม่มากก็น้อย
ผมจึงจะกลับมามองกับสิ่งที่ผมเคยคิดว่าไม่น่าสนใจ ไม่น่าถ่าย
อีกครั้งนึง ม็มีภาพที่เก็บมาฝากเพื่อนๆกับบ้าง นี่เป็นภาพที่ผมคิดว่า
มันก็น่าสนใจเหมือนกัน อยากให้คนอื่นได้เห็นบ้าง เผื่อที่คุณๆทั้งหลาย
อาจจะมีความรู้สึกใหม่ๆ กับผมคนเดิมๆบ้าง